Laatste wens
Er was eens een meisje in Philadelphia, dat graag naar de zondagsschool ging. Op een zondagochtend was ze om een bepaalde reden wat later dan anders bij de kerk. Toen ze door de zijramen naar binnen keek, zag ze, dat het zaaltje al helemaal vol zat. Teleurgesteld ging ze op het stoepje van de kerk zitten. De voorganger van de kerk, die een controleronde deed, vond haar daar.
‘Wat is er met jou aan de hand?” vroeg hij.
‘Ik, eh … Er is geen plek meer binnen.’ zei ze triest.
‘Dan maken we toch een plekje voor je,’ lachte de man.
Hij nam haar mee naar de zondagsschoolzaal, haalde ergens een stoel vandaan en zette die in het middenpad naast de andere stoelen. Zo had het meisje toch nog een fijne ochtend.
Een paar jaar later werd de voorganger echter gebeld. Het bewuste meisje was gestorven. De voorganger werd gevraagd om de begrafenis te leiden, wat erg aangrijpend was. Maar na deze dienst kreeg hij van haar ouders een papiertje in handen gedrukt. Er was 57 cent bijgevoegd. Op het papiertje stond: ‘Dit geld is om een grotere kerk te bouwen met een grotere zondagsschoolzaal.’
Wat ontroerend. De voorganger vertelde alles de volgende zondag in de kerk en veel mensen kregen tranen in de ogen. Op de een of andere manier hoorde een krant dit verhaal en publiceerde het. Toen stroomde van alle kanten geld binnen voor een nieuwe kerk. Iedereen wilde de laatste wens van het meisje in vervulling doen gaan. Een kerk bouwen, dat is één, maar een waar haal je tegen een redelijke prijs een stuk grond vandaan in zo’n grote stad als Philadelphia?
Op een dag kwamen er een paar zakenlui bij de kerkbestuurders om te praten over de koop van een prachtige locatie. En weet je wat ze voor prijs vroegen? Zevenenvijftig cent! Het bedrag wat het meisje, dat zoveel van Jezus hield, van haar zakgeld had gespaard.
Volg ons via RSS feed. U kunteen bericht achterlaten, of trackback vanaf uw eigen site.