Verbluffende mensen

Dan Mazur vond zichzelf een bofkont. De meeste andere mensen vonden hem een idioot. Hij stond op twee klimuren afstand van de top van de Mount Everest – nog driehonderd meter naar de vervulling van een levensdroom.

Elk jaar weer laten de sterkste avonturiers ter wereld hun oog vallen op de 8.848 meter hoge bergtop. En elk jaar weer komen er mensen om bij hun poging hem te bedwingen. De top van de Mount Everest staat niet bekend om zijn gastvrijheid. Het gebied boven de achtduizend meter wordt door bergbeklimmers ‘de zone des doods’ genoemd. De temperatuur blijft onder het vriespunt.

Plotselinge sneeuwstormen verstuiven verblindende sneeuw. De atmosfeer is bijzonder zuurstofarm. Verspreid over de bergtop liggen dode lichamen. Tien dagen voordat Mazur zijn expeditie ondernam, had een Britse bergbeklimmer de dood gevonden. Veertig klimmers die hem hadden kunnen helpen, maakten die keuze niet. Onderweg naar boven lieten ze hem links liggen.

De Everest kan wreed zijn.

Maar Mazur vond zichzelf nog steeds een bofkont. Samen met twee compagnons stond hij oog in oog met de top. Aan dit moment waren jaren van planning en zes weken klimmen voorafgegaan; en nu, op 25 mei 2006 om 7.30 uur, was de lucht helder, de ochtendzon fel en de verwachting hooggespannen.

Op dat moment werd zijn aandacht getrokken door een kleurenflits: een geel textielreepje wapperde op een nabijgelegen bergrichel. In eerste instantie dacht hij dat het een tent was, maar algauw zag hij een persoon; een man die zich in een hachelijke positie op een rotspunt boven een ravijn van 2.400 meter diepte bevond. Zonder handschoenen en met zijn jack open stond hij daar met ontbloot bovenlijf.

Door zuurstofgebrek kunnen de hersenen opzwellen en dat kan hallucinaties veroorzaken. Mazur wist dat deze man geen flauw idee had waar hij was, dus liep hij op hem af en riep hem toe:

‘Mag ik vragen hoe je heet?’

‘Jazeker’, antwoordde de man. Hij klonk opgewekt. ‘Ik heet  Lincoln Hall.’

Mazur was verbijsterd. Die naam herkende hij. Twaalf uur geleden had hij het volgende nieuwsbericht op de radio gehoord:

‘De Mount Everest heeft Lincoln Hall het leven gekost. Het lichaam is door zijn team achtergelaten op de berghelling. ‘

Maar na een nacht met meer dan twintig graden onder nul en nauwelijks zuurstof in de lucht, was Lincoln Hall nog in leven! Mazur stond oog in oog met een wonder.

Ook stond hij oog in oog met een keuze. Een reddingspoging bracht aanzienlijke risico’s met zich mee. De afdaling was sowieso al gevaarlijk genoeg, laat staan met het gewicht van een stervende man op de schouders.

Bovendien: hoelang zou Hall het nog volhouden? Niemand die het wist. Misschien zouden de drie bergbeklimmers hun Everest-overwinning voor niets opofferen.  Ze moesten kiezen tussen het opgeven van hun droom of het  opgeven van Lincoln Hall.

Ze besloten tot het opgeven van hun droom. Het drietal draaide zijn bestemming de rug toe en schuifelde voetje voor voetje naar beneden.

Lincoln Hall overleefde de afdaling van de Mount Everest. Dankzij Dan Mazur bracht hij het er levend af en werd hij herenigd met zijn vrouw en zonen in Nieuw Zeeland. Een tv-verslaggever vroeg Lincolns vrouw hoe zij dacht over de mannen die hun tocht hadden afgebroken om het leven van haar echtgenoot te redden.

Ze probeerde te antwoorden, maar de woorden bleven in haar keel steken. Na een paar minuten wist ze met een door tranen verstikte stem uit te brengen: ‘Wat een verbluffend mens. En die andere mannen ook. De wereld heeft meer van dit soort mensen nodig.’

Volg ons via RSS feed. Both comments and pings are currently closed.